Oneerlijke ongelijkheid

Hier zijn we weer even…
Het blijft een gek gegeven dat wij zo gewoon zijn om overal online te gaan: wifi alom, 3G overal en bereikbaarheid absoluut. Misschien dat ik daarom zo’n vakantiegevoel heb, want de voorbije week in Ocean View was het weer even zonder dit alles.

De voorbije week was het weer volop ondergedompeld zijn in het leven van Ocean View. Waarmee te beginnen – het hoeft niet altijd alleen maar slecht nieuws te zijn. Het was weer typisch genieten van de gastvrijheid die de kleurlingenbevolking zo typeert. Zodra je aankomt geven ze hun bed op voor je en moet je je meteen thuis voelen. Bij Tasha en Hennie is dat geen probleem. Mi casa e su casa is zeker een van hun huisregels. De tv werkt er nog met een antenne die je moet bijdraaien, waardoor de helft van de programma’s moet bekeken worden in een verschraald kleurbeeld dat continue doorbroken wordt door sneeuwstorm of hoe je dat ook heet. Veel tv wordt er dan ook niet gekeken, maar meestal is een oude film de aanzet om met z’n allen (kinderen, vrienden, ouders en bezoekers) op het grote bed te kruipen en daar dicht opeen gepakt samen te zitten en te tetteren dat het een lieve lust is. Er wordt veel gelachen en zo relativeren ze ook de moeilijke situatie waar ze in zitten. Het werd ook een ware inleiding in de kleurlingen-kos: een mix van Indische, Afrikaanse en kombuis-keuken met vooral veel smaak en kruiden. We maakten kerrie en roeties, draaiden onze eigen kokoskoekjes en werden ondertussen vooral uitgelachen omdat we bijna huilden bij het proeven van de sterke kerries.

Ocean View blijft een speciale plek – draai het of keer het. Het is een plek waar mensen echt om mekaar geven en waar je je als buitenstaander meteen opgenomen voelt. Maar de dagelijkse realiteit van ongelijkheid en criminaliteit blijft hard. Net buiten Ocean View zijn er verschillende bergriviertjes die kristalhelder water geven – stukken beter dan het stadswater dat in Ocean View toe komt. Overal in Kaapstad mag je van de kraan drinken, maar de townships krijgen tweederangswater waardoor je diarree en andere onaangename ziektes krijgt. Van de kraan drinken is in Ocean View not done. De oplossingen hadden ze gevonden door kratten met bergwater te vullen. Maar de omwonende blanken in hun rijke resorts hebben hun buik vol van de vele bakkies die stoppen om water te tappen en daarom hebben ze het aftappen van bergwater laten verbieden. De natuur is blijkbaar niet van iedereen. De enige oplossing die er nu op zit is in het winkelcentrum water te kopen. Op zich niet het duurste, maar wat vroeger gratis was is nu een kost geworden en geen water in huis is geen drinken…

Het zijn zo’n zaken die er voor zorgen dat de emmers soms overlopen in Ocean View – figuurlijk dan. Toen we donderdag buiten kwamen uit Tashas huis om snel inkopen te doen, zaten we plots in een heus straat gevecht. De aanleiding bleek achteraf de betichting van het stelen van een usb-stick. Maar het gevecht was meer dan wat verwijten die gesmeten werden. De aanstokers smeten met grote stenen naar mekaar en toen dat niet lukte liepen ze maar de eerste de beste keuken binnen om vleesmessen te grijpen en mekaar daar mee aan te vallen. Algauw sprongen vrienden met spades hen bij om het geschil uit te vechten. Veel geroep en getier en gelukkig geen een van hen die een geweer bij zich had. Tasha kon maar zuchten: het was dan eens een week rustig geweest…

Ook op Boeta-vlak zitten we niet stil. Volgende week komen we een eerste keer samen met de lokale groep om na te denken wat de uitdagingen kunnen zijn voor Ocean View en hoe we ons beurssysteem beter kunnen uitwerken naar bekendmaking en opvolging. Ik voel dat ze vol ideeen zitten en dat is net wat we nodig hebben… Je hoort dus nog van ons…